Ні сябе адстояць, ні ўхваліць
Не магла аціхлая гарбунка.
Кожны шмэндрык мог яе чапіць
I ўкалоць па-местачкоўску: «Дунька».
Йшлі радочкі звыклага жыцьця,
I яна гукалася на словы:
«Дуня, паглядзі маё дзіця».
«Дунька, папасі за нас каровы».
«Дунька, не тырчы, нібы сава!»
«Дуня, не туды кіруеш дышла!»
Неяк непрыметна для сяла,
Безь вясельля Дуня замуж выйшла.
Не сьпявалі ёй. I не пілі
Хмель-віна. Ня несьлі падарункаў.
Ды, як зоркі, вочы расьцьвілі.
Нават плечы выпраміла Дунька.
Між радзіны новай, між людзей
За пакуты шчырыя якія –
Бачыце, як молада ідзе,
Як дастойна крочыць Еўдакія!
|
|
